Tutu Puoane & Brussels Jazz Orchestra Jazz - CD Presentation 'We Have A Dream' De Singel Antwerpen (23-02-2018) reporter & photo credits: Freddie info club: De Singel info band: Tutu Puoane - Brussels Jazz Orchestra © Rootsville 2018

Vrijdagavond werd het album 'We Have A Dream' van Tutu Puoane en het Brussels Jazz Orchestra voorgesteld en daarvoor moesten we in 'De Singel' van 't stad zijn. Het album brengt de protestsongs en rassen discriminatie in beeld en dit mede door de herdenking van de 50ste verjaardag op de moord van Dr. Martin Luther King (1929-1968). Voor de tickets was er de 'avondkassa' maar met drie standjes werd het even gokken in welke rij je moest aanschuiven. Mede door de persverantwoordelijke van het BJO, Hanne Vansant, kwam ik dan in de juiste rij terecht en kon zo mijn ticket bemachtigen voor een toch volle zaal in deze accommodatie.

Het album wordt uitgegeven bij het 'SoulFactory Records' van Tuto Puoane en Ewout Pierreux en samen met het 'BJO' hadden ze werkelijk aan alles gedacht. Zo is er op het bijgesloten boekje van de CD een voorwoord over hoe krachtig het medium muziek wel is of kan zijn. Dit werd geschreven door muzieksocioloog Gert Keunen. Diezelfde Gert Keunen kon in de aanvang voor het concert het thema van het album nog eens extra uit de doeken doen met een uiteenzetting over diverse perioden in de moderne muziek. Een introductie waarbij het leek of Gert ook in mijn platenkast was komen grasduinen.

Het album zelf is een selectie van protestnummers over de verschillende pijnpunten in onze maatschappij en dus moeten we voor meer dan de helft terug naar de 'zwarte' muziek. Voor sommige jazz adepten volgde misschien al onmiddellijk een ontnuchtering want het begon allemaal bij de...blues ;-). Op een toch enigszins humoristische manier wist Gert Keunen de pijnpunten van de Amerikaanse politiek en het soms uitgesproken chauvinisme ervan aan de kaak te stellen. Na de afschaffing van de slavernij in Amerika kwamen dan de voorgangers van de protestzangers naar buiten en zo komen we ook uit bij Blind Willie Johnson (1897-1945) die met een mix van gospel, blues en zijn 'slide' de problematiek van weleer muzikaal in het daglicht kwam te plaatsen. Een voorbeeld daarvan was zijn 'Dark Was The Night, Cold Was The Ground' uit 1927. Een nummer dat het later tot 'standard' bracht was zeker ook 'Strange Fruit' van Billie Holiday (1915-1959). Hierop werd ook het schrijnend probleem van de rassenhaat naar voren gebracht. We schrijven 1939 en komen zo uit bij 'jazz'.

Ook in de muziek werd de modernisering een feit en zo kwamen we uit bij de 'soul' die mede door het Stax label eind jaren 50-tig aan een opmars begon. Opmerkelijk is dat we ons nog steeds in de 'zwarte' muziek bevinden maar het was deze tak van de bevolking die in 'onze' westerse wereld op de eerste rij stonden. Een mooi voorbeeld was destijds de domineesdochter Aretha Franklin die met 'Respect' (1967) een wereldhit scoorde. Dichterbij huis was er ook, de een tijdje levend in Oostende, Marvin Gaye (1939-1984). Marvin Gaye werd bij zijn terugkeer naar Amerika doodgeschoten door zijn vader voor een banale ruzie. Van de soul naar de funk dan maar met James Brown (1933-2006) zijn 'Say It Loud, I'm Black and I'm Proud (1968). Ondertussen was er ook mede door de ontstane hippiecultuur bij de 'blanke' muzikanten een nieuwe trend ontstaan en zo ontstonden dan de hedendaagse protestzangers zoals Bob Dylan. Met een kleine uiteenzetting probeerde Gert Keunen ons toe te lichten dat diezelfde Robert Zimmerman zichzelf op een voetstuk wist te plaatsen, ietwat uiteraard openstaat voor discussie. Kan het niet willen ontvangen van Alfred Nobel zijn prijs ook niet worden aanzien als protest? Zijn personen als een Sting of andere moderne muzikanten dan meer toegankelijk, of is er ook altijd het commerciële aspect aanwezig...tijd dan voor de stars of the show, Tutu Puoane en het Brussels Jazz Orchestra.

Bij het samenstellen van deze 'We Have A Dream' van Tutu Puoane en het Brussels Jazz Orchestra werden diverse nummer met als onderwerp het thema van verschillende soorten discriminatie geselecteerd. De meer dan uitstekende arrangementen van de reeds bestaande nummers werden geschreven door muzikanten als Bert Joris, Michel Herr, Alan Ferber, Lode Mertens, Gyuri Spies en op 'Not Yet Uhuru' door Tutu Puoane. Voor de niet kenners van de originals is het soms wel moeilijk om de desbetreffende nummers te herkennen zodat deze nummers door Tutu Puoane en het 'BJO' in de jazzscène wel eens een nieuw leven zouden kunnen gaan leiden.

Wat op het album als uitsmijter werd verkozen is op deze avond het begin van een prachtig concert. Met 'War' (1969) van Edwin Starr bevinden we ons bij de Motown hitmachine van Norman Whitfield en Barret Strong. Een nummer dat werd geschreven ten tijde van de Vietnam oorlog en waarbij het arrangement van de hand is van Bert Joris. Met dit nummer was meteen iedereen bij de les. Tijd ook om voor Tutu Puoane om het BJO te komen vervoegen en al meteen brengt ze het door Nina Simone uitgebrachte 'Why? 'The King Is Dead' (1968). Een 'tribute song' voor Dr. Martin Luther King hier vanavond met een solo van Pierre Drevet op de flugelhorn en waarbij de krachtige vertolking van Tutu deze volle zaal meteen naar de strot grijpt.

De jazz adepten weten dat deze Tutu Puoane ook recent een tribute heeft gebracht aan de Canadese singer-songwriter Joni Mitchell. Voor diegene die niet weten waarom horen dit meteen wanneer Tutu en het BJO hun versie laat horen 'Big Yellow Taxi' (1970). Een klankleur die deze van Joni Mitchell beklijvend komt te benaderen met als soliste Nathalie Losiers ergens verscholen achter de 'black & white keys'. Twee 'zwarte' performers waar je bij dit thema niet aan voorbij kan zijn zeker ook Marvin Gaye en Donny Hathaway (1945-1979). Van de eerste brengt Tutu en het BJO een uiterst sterk arrangement op diens 'Inner City Blues (Make You Wanna Holler' (1971). Van Donny Hathaway die samen met Roberta Flack één van de prominente voorvechters was voor de rechten van de 'zwarten' in de VS wordt 'Someday We'll All Be Free' (1973) gebracht. Dit nummer dat toen als 'Nationale Hyhne' werd beschouwd door de 'zwarte' Amerikanen wordt hier vanavond gebracht in een arrangement van Bert Joris met als solist Frank Vaganée op de alt-saxofoon. Frank Vaganée is tevens de dirigent en artistiek directeur van dit Brussels Jazz Orchestra.

Weerom van Tutu's favoriete Joni Mitchel krijgen we ook nog 'Cherokee Louise' (2012) en Rod Steward zijn 'The Killing of Georgie' (1976). Niet meteen nummers over rassen discriminatie maar desalnietemin onderwerpen die vandaag de dag bijzonder actueel zijn maar helaas ook door de media wat graag als sensatie nieuws worden gebracht. Nog een ander soort protest kwam er van Sting toen hij in 1987 'The Dance Alone' uitbracht. Een aanklacht tegenover het regime van de Chileense president Pinochet. Op deze 'We Have A Dream' in een arrangement van Bert Joris. Misschien wel het meest doordringende nummer van de avond is 'Not Yet Uhuru' van Lleta Mbulu, een nummer waarop Tutu hier vanavond gebruikt maakt van een looping. Afsluiten doen Tutu Puoane en het 'BJO' dit beklijvend concert met Stevie Wonder's 'Heaven Help Us All' (1970). Eentje dat door de bijzonder hit gevoeligheid voor de doorsnee luisteraar best wordt gesmaakt en hier als extra guests de voltallige zaal meekrijgt. Handclappin' alom en een nummer waarop gitarist Hendrik Braeckman met een solo zijn Telecaster eens boven de blazers kan laten uittorenen.

De organisatie lieten dan al de bloemen aanrukken maar dat vonden Tutu Puoane en het Brussels Jazz Orchestra nog wat te vroeg. Moesten ze eerst niet nog het album 'We Have A Dream' promoten? Het ultieme sluitstuk van deze avond werd dan nog 'It's Not Easy Being Green'. Met dit nummer wilde destijds de humoristische TV serie 'The Muppet Show' de diversiteit onder de mensen nog eens in het daglicht stellen. Vanavond in een mooie versie van Tutu Puoane in een arrangement van Michel Herr, met een solo van Jos Machtel op de contrabas. Knap maar Kermit bracht het ook goed ;-).

Een uitermate goed gebracht concert van Tutu en het BJO. Een avond die velen onder ons nog wat extra deden nadenken over de verschillende problemen in de wereld. Een avond waarbij we komen vast te stellen dat er door de eeuwen heen nog altijd te weinig is veranderd. Thema's die door diverse muzikanten over de ganse aardbol al uitbundig zijn beschreven en bezongen, al dan niet uit commercieel winstbejag :-( Een wereld waarbij we ook nu nog onderdrukt worden door onze hedendaagse politiekers of niet soms?

Met dit album is de herinnering aan de 50ste verjaardag van de dood op Dr. Martin Luther King door Tutu Puoane en het Brussels Jazz Orchestra meer dan geslaagd te noemen en kan dit album nu alle moderne problemen nog eens extra in het daglicht zetten. Oude nummers maar met herkenbare ook nu nog hedendaagse thema's. Een pracht van een album met een statement. Voor diegene die niet worden getroffen is en blijft het soms uiteraard een altijd wel 'ver weg van mijn bed show' maar ondanks alles besluiten we van...we have a dream.

Dit album werd uitgegeven met de steun van Amnesty International en de Vlaamse Gemeenschap.